- همچنین طبق ماده 633 قانون مجازات اسلامی هرگاه فردی شخصاً یا به دستور دیگری، طفل یا شخصی كه قادر به محافظت از خود نمی باشد را در محلی خالی از سكنه رها كند، به زندان از 6 ماه تا 2 سال و جزای نقدی از 3 میلیون تا 12 میلیون ریال محكوم خواهد شد.
رها كردن اطفال ـ نوزادان و كودكان، یك معضل اجتماعی جهانی است. والدین این كودكان به خاطر شرایط و مسائل گوناگون حاضر یا قادر به نگهداری از فرزندانشان نیستند و آنها را در اوج بی مهری سرراه گذاشته و به راحتی زمینه تباهی زندگی آینده آنها را فراهم می كنند.
آخرین گزارش ها و مطالعات انجام شده درباره پرونده هزاران كودك سرراهی نشان می دهد والدین این بچه ها به خاطر مشكلات اقتصادی، زیاد بودن تعداد فرزندان یا تولد فرزند نامشروع قادر به نگهداری از آنها نیستند.
بنابراین به تصور این كه فرزندانشان پس از رها شدن در كوچه و خیابان زندگی بهتری پیش رو خواهند داشت مرتكب این جرم می شوند. این در حالی است كه شواهد نشان داده اكثر این نوزادان و كودكان سرراهی نه تنها زندگی خوبی ندارند بلكه در برخی مواقع براثر حوادث طبیعی یا گرسنگی تلف شده، یا مورد حمله حیوانات قرار می گیرند.
همچنین طبق ماده 633 قانون مجازات اسلامی هرگاه فردی شخصاً یا به دستور دیگری، طفل یا شخصی كه قادر به محافظت از خود نمی باشد را در محلی خالی از سكنه رها كند، به زندان از 6 ماه تا 2 سال و جزای نقدی از 3 میلیون تا 12 میلیون ریال محكوم خواهد شد.
تعدادی از آنها نیز مورد سوء استفاده افراد تبهكار برای تكدی گری و یا حمل و فروش موادمخدر قرار می گیرند. البته برخی نوزادان و كودكان سرراهی هم كه به نوعی خوش شانس تر هستند از سوی مردم یا پلیس پیدا شده و به مراكز بهزیستی و شیرخوارگاه ها منتقل می شوند كه این بخش نیز درصد كمی را دربرمی گیرد.
بنابراین رها كردن طفل یا كودكی كه به سن بلوغ نرسیده جرم محسوب می شود و طبق ماده 219 قانون مجازات اسلامی صلاحیت رسیدگی به این گونه پرونده ها به دادگاه اطفال سپرده شده است. همچنین طبق ماده 633 قانون مجازات اسلامی هرگاه فردی شخصاً یا به دستور دیگری، طفل یا شخصی كه قادر به محافظت از خود نمی باشد را در محلی خالی از سكنه رها كند، به زندان از 6 ماه تا 2 سال و جزای نقدی از 3 میلیون تا 12 میلیون ریال محكوم خواهد شد و چنانچه بچه را در میان مردم رها كند تا نصف مجازات مذكور محكوم می شود و چنانچه اقدام او سبب واردآمدن صدمه یا آسیب و یا مرگ شود علاوه بر مجازات فوق به قصاص، دیه ارش نیز محكوم می شود. بنابراین بهترین راهكار این است كه والدین چنانچه به هر دلیل قادر به نگهداری فرزندان خود نیستند آنها را به مراكز بهزیستی بسپارند تا حداقل مطمئن شوند فرزندانشان سرپناهی خواهند داشت. حال آن كه به دلیل برخی قوانین سخت بهتر است مقام ها و مسئولان مربوطه تدابیری بیندیشند تا این گونه خانواده ها راحت تر فرزندان خود را به مراكز بهزیستی بسپارند و در صورت امكان نیز بتوانند هر از گاهی آنها را ملاقات كرده و در صورتی كه شرایط زندگی اجازه داد، بتوانند آنها را نزد خود ببرند.